Corona? Economie in chaos!

COLUMN - FERRE BEYENS, AUTOMOTIVE ANALIST/JOURNALIST

Het coronavirus leerde ons (andermaal) hoe moeilijk het is om correcte informatie te vinden. Dubieu­ze infoverstrekking is daar uiteraard niet vreemd aan. Wetenschappelijke vaststellingen of plausi­be­le hypotheses werden verzwegen, weggelachen en ontkracht. Omdat de resultaten daarvan de main­stream­bedotterij dreigden te ontkrachten. Dat economen al vlug alarmeerden voor een aanstor­men­de economische recessie bleef te lang onderbelicht. Wel werden we voortdurend gewaar­schuwd voor fake nieuws. Dit terwijl de mainstreammedia zelf een berg misleidende info verstrek­ten en mo­ra­li­se­rend orakelden dat in deze crisis elk economisch aspect irrelevant was. In het - door virus­ex­per­ten gemonopoliseerde - debat werd zelden of nooit (tenzij veel te laat) de vraag gesteld of de op­ge­lo­pen economische schade niet veel groter dreigde te worden dan het te bestrijden onheil ...

“De zwaar gehavende economie, het faliekante begrotingstekort en de exploderende overheidsschuld bleven (te) lang onderbelicht”

In politiek gecontroleerde (en gesubsidieerde) me­dia-instellingen gaapt een brede kloof tussen de in­houd van berichten en de bikkelharde economische realiteit op het terrein. De media voelden zich in deze crisis niet te beroerd om het rampzalige vertoon te verdoezelen waarmee politici en heilig verklaarde virologen er een zootje van maakten. Men bleef integendeel de mismeesteraars op handen dragen. Nooit toegevend dat ze als infoverstrekkers zwaar in de fout waren gegaan. Men bleef het ‘verdragen’ dat ministers en virologen zich arrogant uitlieten over me­dische en (ook) economische experten. Journalistiek en eco­nomie? Heeft dit iets van journalistiek en technologie? In beide gevallen worden we immers geconfronteerd met naar goud dingende journalisten in de olympische discipline ‘onwaarschijnlijke onbekwaamheid’.

Van politici mag je blijkbaar alles verwachten, be­halve de meest logische maatregelen. Politici slagen er perfect in om een complex probleem – wat Covid-19 zeker is – nog complexer te maken. Het is echter aan de ‘vierde macht’ om het traject – van juist in perceptie tot onjuist – te doorgronden. Kritiek is en blijft een journalistieke plicht. Maar, in volle crisis schitterde die vierde ‘onmacht’ in kritiekloosheid. Waarom hebben we ons laten misleiden door professoren die (zoals W. Churchill het ooit formuleerde) het vermogen uitstralen om iets te voorspellen om vervolgens met evenveel bravoure te komen verklaren waarom die voorspelling uiteindelijk niet is uitgekomen.

Te laat, veel te laat … is men gaan beseffen dat corona de maatschappij oog in oog had geplaatst met een economische, budgettaire en sociale ramp. Veel te laat groeide een politieke consensus. Die van een ernstig gehavende economie, van een nooit gezien begrotingstekort, van exploderen­de overheidsschuld. Van bijkomende be­sparingen en – daar gaan we weer – van nieuwe belastingen. Dit alles bovenop de budgetslurpen­de pre-co­rona­draagvlakken zo­als energie, watervoorziening, gezondheidszorg of mobiliteit.

Ervaren economen en beleggers zien nu door het bos de bomen niet meer. Zij waarschuwden van meet af aan. Zij zagen in corona een ander woord voor ravage, een aanstormende economische crisis. Zij voorspelden dat de economische gevolgen van dit ‘virus’ desastreus zouden zijn. Zij hebben meteen een minimalisering van de gezondheidsrisico’s en een maximalisering van de economische activiteit geproclameerd. Zij moeten vandaag niet komen uitleggen waarom hun bangelijke vooruitzichten uiteindelijk niet bewaarheid zullen worden. Want, een sputterende economie, heersende valutaoorlogen, negatieve rentevoeten, in waarde verminderend cashgeld. Daar bovenop: terughoudende politici. Dit alles in tijden die we sinds de grote depressie van vorige eeuw niet gekend hebben.

De postcoronaperiode zal heftiger wor­den dan de financiële crisis uit 2008. De econo­mische averij kan zwaardere econo­mische gevolgen heb­ben dan de Eerste en Tweede We­reldoorlog. Het zou – als we economen mogen geloven – zelfs desastreuzer worden dan wat de mensheid na de beurscrash in 1929 en de daaropvolgende grote depressie meemaakte. Toegegeven, ook in de scenario’s van uitziekende corona en kelderende markten, gaan economen – net als virologen – niet altijd even zorgvuldig om met de info die ze verstrekken. Verwarring en statistische ruis vragen dus ook hier om waakzaamheid. Maar het kan niet ontkend worden dat nooit voorheen de economie zo compleet en drastisch werd stilgelegd. Evenmin kan ontkend worden dat dit virus de economie sneller en harder attaqueerde dan in 1929 of in 2008. Zelfs in 1918 of 1945 niet, omdat de economie toen dankzij een lucratieve oor­logsindustrie voor zuurstof bleef zorgen.

De klap is enorm, recessie onvermijdelijk en ernstige economen stellen zich terechte vragen. Wordt dit een recessie met sterke economische neergang, gevolgd door een snelle heropleving? Twijfelachtig. Volgt een periode van moeilijk herstel en langdurige econo­mische zwakte? Te optimistisch, horen we. Wacht ons een langdurige recessie met aanhoudend stagnerende groei? Een periode van economische stilstand? Te pessimistisch, hopen velen. Dat er geld, heel veel geld nodig zal zijn om deze klap te boven te komen, laat zich voorspellen. Dit helaas niet enkel in de zorgsector. Voor energie, infrastructuur en mobiliteit is dat niet anders. Overigens … niet in het minst de autosector zal het weer geweten hebben.

Automotive-analisten die hun mailbox openen wor­den daar dezer dagen niet bepaald gelukkig van. Niets zal nog hetzelfde zijn, maar deze crisis moet ons leren om (nog) wendbaarder, creatiever en innovatiever te worden. Zo lezen we bijvoorbeeld in een persmededeling om na het Salon van Genève nu ook de Parijse biënnale niet te laten plaatsvinden. De wereldwijde autoproductie viel stil. Extreme verkoopsdalingen werden genoteerd, zowel van nieuwe als van tweedehandsauto’s. Een hoogst onzekere automotivetoekomst staat te wachten. De snel oprukkende Covid-19-chaos confronteerde de complete toeleveringsketen voor de auto-industrie met nooit geziene uitdagingen. Onnoemelijke problemen duiken op als gevolg van OEM-shutdowns, productiereducties, gebrek aan ar­beidskrachten of het mankeren van grondstoffen.

Het coronavirus legde een aantal disfuncties bloot en een deel van de antiautopropaganda werd ontkracht. Covid-19 illustreerde dat het groene apostolaat veel te lang een schrijnend gebrek aan milieukennis en technologie etaleerde terwijl ze volhardend hun bedenkelijke agenda doordrukten en ons allen op fiets, tram, trein of bus wilden krijgen. Maar veel minder autoverkeer als gevolg van lockdowns en andere verplaatsingbeperkende maatregelen … Het leverde in niet één ledzone properder lucht op. In miljoenenstad Stuttgart (Duitsland) werd ingezien dat het door Groen toegejuichte dieselverbod de luchtkwaliteit niets positief heeft bijgebracht. Waarna dat verbod wijselijk werd opgeheven. In ons land heeft het beleid nu aangeraden om zich zoveel mogelijk met de auto te verplaatsen. Wegens … openbaar vervoer en toenemende kans op coronabesmetting. Het kan verkeren … 